Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Cyrenaici quidem non recusant; Duo Reges: constructio interrete. Sin aliud quid voles, postea. Quid, de quo nulla dissensio est? Mihi enim satis est, ipsis non satis.

Easdemne res? Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. An est aliquid, quod te sua sponte delectet?

Beatum, inquit.

Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Erat enim Polemonis. Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Quis enim redargueret?

An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat?
Id mihi magnum videtur.
Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt.
Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat.

Bork

Vide, quaeso, rectumne sit. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Quis istud possit, inquit, negare? An eiusdem modi? Dat enim intervalla et relaxat. Negare non possum.

Quippe: habes enim a rhetoribus;
Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur.
Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M.
Quid enim possumus hoc agere divinius?

Certe non potest. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Venit ad extremum;

Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus.

Ne discipulum abducam, times. Poterat autem inpune; Hic nihil fuit, quod quaereremus. Tu quidem reddes;

Bonum patria: miserum exilium. Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Praeclarae mortes sunt imperatoriae; Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Non est igitur summum malum dolor.

Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Sed hoc sane concedamus. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Nos commodius agimus. Quis istud, quaeso, nesciebat?

A mene tu? Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Comprehensum, quod cognitum non habet? Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus.

Cur post Tarentum ad Archytam? Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Quippe: habes enim a rhetoribus; Bork Nemo igitur esse beatus potest. Bork

Non igitur bene. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Iam enim adesse poterit. Peccata paria. Sed quot homines, tot sententiae; Venit ad extremum;

Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L.

Nihil ad rem! Ne sit sane; Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Id est enim, de quo quaerimus. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Facillimum id quidem est, inquam. Efficiens dici potest.

Et quidem, inquit, vehementer errat;

Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Et nemo nimium beatus est; Quid enim? Sin aliud quid voles, postea. Quis hoc dicit? Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis.

Quis est tam dissimile homini.

Sumenda potius quam expetenda. At, si voluptas esset bonum, desideraret. Quare conare, quaeso. Quare ad ea primum, si videtur; Itaque contra est, ac dicitis; Et quod est munus, quod opus sapientiae?

Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Non laboro, inquit, de nomine. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Qui convenit? Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Quid ergo?

Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam.

Bork Si enim ad populum me vocas, eum. Sed ad bona praeterita redeamus. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. A mene tu? Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior;

At enim sequor utilitatem. Que Manilium, ab iisque M. Ratio quidem vestra sic cogit. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. In schola desinis.

Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant.
Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus.
Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum;

Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres.
Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;
Amicitiae vero locus ubi esse potest aut quis amicus esse cuiquam, quem non ipsum amet propter ipsum?
Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi.

Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum.
Atque adhuc ea dixi, causa cur Zenoni non fuisset, quam ob rem a superiorum auctoritate discederet.
Minime id quidem, inquam, alienum, multumque ad ea, quae quaerimus, explicatio tua ista profecerit.
Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia.
Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem.

Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Quod cum dixissent, ille contra. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Bestiarum vero nullum iudicium puto. Refert tamen, quo modo. Si longus, levis; Sit enim idem caecus, debilis.

Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Disserendi artem nullam habuit. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Sint ista Graecorum; Bork

Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Bork Quis est tam dissimile homini.

Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse.
Nam de isto magna dissensio est.
Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt.
Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare.
Prioris generis est docilitas, memoria;

Praeterea et appetendi et refugiendi et omnino rerum gerendarum initia proficiscuntur aut a voluptate aut a dolore.
Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers?
In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum;
Quis Aristidem non mortuum diligit?
At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est.

Verum esto; Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Nihil ad rem! Ne sit sane; Si longus, levis dictata sunt.

Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus.
Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum.
Hos contra singulos dici est melius.
Ego vero isti, inquam, permitto.

Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt;

Pugnant Stoici cum Peripateticis. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Ratio quidem vestra sic cogit. Scisse enim te quis coarguere possit?

Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere.

Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Praeteritis, inquit, gaudeo. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Certe non potest. Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Prioris generis est docilitas, memoria;

Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur.

Hic ambiguo ludimur. Iam contemni non poteris. Venit ad extremum;